هفده ماهه شدی گل قشنگم

مهدیار من

17 مااااااه گذشت از روزی که با اون قدم های کوچیکت پا گذاشتی تو این دنیای بزرگ...که ازون روز تابحال دنیا با تمام بزرگیش برام یذره شده در مقابل کوچکی قدم هات.

گل زیبای مامان،قدم های رنگین تو دنیای منو نقاشی کرد...و دنیام شد یه نقاشی شاد و زیبا.

خدای بزرگم دنیامو خیلی دوست دارم...خدایا ممنونتم که منو لایق نگهبانی ازین فرشته کوچولوت دونستی.

پسرک مهربونم،با تو بودن لذتی داره که هیچ جای دنیا نمیشد این لذتو تجربه کرد.

مهدیار نازنینم،هر روز شیرین و شیرین تر میشی و بزررررگتر!

هر روز با یادگیری یه عالمه چیزهای جدید غافلگیرم میکنی...با هر کار جدیدی که یاد میگیری لبخندی از اعماق وجود بر لبانم نقش میبنده و در کنارش یه غصه کوچولو تو دلم میاد که ای وای پسرم چقدر بزرگ شده و چقدر تند و بی وقفه این لحظات در حال گذره و حیف از این لحظه های شیرین که روزی تموم بشه.

فقط ایمان به این حقیقت آرومم میکنه که فردایت حتما از امروزت بهترست همونطور که تاکنون این طور بوده.

خدایا شکرت شکرت و خیلی شکرت...

این قشنگی ها رو هیچ وقت از زندگی ما و هیچ انسان طالب زیبایی کم نکن...